Ik ben weer beland in ‘de realiteit’

Na mijn bijna paradijselijke regeneratieve bestemmingen van de afgelopen weken, ben ik vandaag weer beland in ‘de realiteit’. En die voelt als een klap in mijn gezicht.

Ik sta een nachtje op de camping in de buurt van het Spaanse Huelva. In mijn omgeving zie ik hectares sinaasappels, kaki’s, blauwe bessen en plastic kassen met aardbeien. Recht tegenover mijn camping is net een jonge avocado boomgaard aangeplant die zover reikt als ik kan kijken. Een bijzondere keuze in een gebied waar amper water is.

Ja, ik ken de realiteit. Ik weet dat veel mensen voor hun groente en fruit afhankelijk zijn van dit soort landbouw. Ook in Nederland (inclusief ikzelf) zijn we maar wat blij met deze producten. Maar het contrast met de regeneratieve boerderijen als Montado do Freixo do MeioQuinta do Arneiro en TERRAMAY waar ik de afgelopen weken was, is enorm. Vooral het afval in dit gebied valt me op. Als je de bodem niet als je belangrijkste bron ziet, dan is die vervuilen blijkbaar ook veel minder een probleem.

Ik weet dat de plekken waar ik kom de piepkleine minderheid vormen. Dat ze voor onze voedselproductie nog weinig voorstellen. Maar afgaande op wat ik het afgelopen 1,5 jaar heb gezien, weet ik 100% zeker dat we het echt anders kunnen doen. Op een manier die niet ten koste van onszelf of de omgeving hoeft te gaan.

Man, man, man wat zou de wereld er anders uitzien als we de voorbeelden van de peasmakers zouden volgen.