Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik meedeed aan een truffelceremonie. Wat ik toen nog niet wist, is dat deze dag één van de belangrijkste van mijn leven zou worden.
Psychedelica gebruiken was voor mij een hele stap. Want ik was toch die nuchtere persoon, lekker rationeel en met beide benen op de grond? Spiritualiteit vond ik meer iets voor ‘zweverige types’. Maar ervaringen van mensen om me heen maakte me nieuwsgierig en de sluimerende zoektocht naar ‘meer’ zorgde ervoor dat ik toch de stap zette.
En dat meer waar ik om vroeg kreeg ik…. De truffels opende voor mij een nieuwe wereld en de spirituele ervaring die ik had zette mijn leven totaal op zijn kop. Sinds die dag is bijna niets meer hetzelfde. Mijn perspectief is verschoven, de wereld ziet er letterlijk anders uit. Mijn intuïtie is meer aanwezig dan ooit en angst is er vrijwel niet meer. Het voelt alsof ik ben thuis gekomen.
Nee, ik ben niet in het paradijs beland. Het afgelopen jaar was verre van makkelijk. Het voelt een beetje alsof ik veel opnieuw moet leren terwijl de handleiding ontbreekt. De confrontatie met mezelf en mijn eigen ontwikkeling is intens. Maar het was ook een ongelofelijk fantastisch en rijk jaar. De verbinding met mensen en de natuur is intenser geworden en ik voel me steeds vaker één met alles om mee heen. En misschien nog wel het mooiste: er is magie in mijn leven gekomen.
Waarom deel ik dit? Ik wil geen betoog voeren voor het gebruik van psychedelica. Maar dit is wel een aanmoediging om je open te stellen voor een ander perspectief. Te accepteren dat je én nuchter en rationeel kunt zijn, maar ook gevoelig en kwetsbaar. Om vaker los te durven laten en je over te geven aan wat er is. Op jouw manier uiteraard, want er zijn andere wegen dan truffels die naar Rome (of een andere dimensie) leiden.
Maar ik gun iedereen dat vleugje magie in het leven, het is zó de moeite waard. Maar nog sterker voel ik dat als we deze wereld echt willen veranderen en de transitie door willen maken naar een duurzamer (voedsel)systeem, dan is je één kunnen voelen met alles om je heen bittere noodzaak. Want dan kun je simpelweg niet anders meer dan handelden vanuit het ‘ons’. En dat is waar de wereld zó naar snakt.
Is dit een zweverig stukje? Misschien. Maar gelukkig kan ik inmiddels omarmen dat ook dat onderdeel is van wie ik ben.
ps. Dit verhaal schreef ik twee weken na mijn truffelceremonie over mijn ervaring. Meer weten? Stuur me een berichtje!
🌱 Geniet je van mijn verhalen en wil je mijn missie steunen? Neem dan ook je Petje Af & join the grouppeas. 🌱
