Dit is het meest kwetsbare dat ik ooit heb gedeeld. Ik heb een spirituele ervaring gehad die alles heeft veranderd. En ondanks dat ik bang ben voor de reacties, kan ik simpelweg niet anders dan dit met jullie delen. Want het zal de route van mijn persoonlijke reis mede gaan bepalen.
In 2020 stopte ik met Kromkommer, het bedrijf dat ik met anderen heb opgericht om kromme groenten te redden van de verspilling. Na het stoppen zat ik in een behoorlijk dal. Mijn ziel en zaligheid heb ik erin gestopt en het einde zorgde voor leegte. Ik moest niet alleen op zoek naar een nieuwe levensmissie, maar ik moest ook aan de slag met mezelf.
Dit proces heeft nogal wat in gang gezet. Ik liet huis en haard achter me en besloot op zoek te gaan naar voedselveranderaars – peasmakers – er te gaan werken en hun verhalen op te schrijven en te delen. Ik durf vol overtuiging te zeggen dat mijn Peas of Me-reis voor mij het juiste pad is en dat ik hierin echt mijn hart volg. Toch ben ik al een tijdje op zoek naar ‘meer’, zonder te weten wat precies. Verdieping, verbinding, … Is er iets wat ik simpelweg niet zie?
Mijn praktische helft denkt meteen; doe ff normaal. Ik ben niet spiritueel, althans zo zou ik mezelf nooit omschrijven Sterker nog, ik ben doorgaans sceptisch over alles wat maar een beetje die kant op neigt. De realiteit is toch gewoon de realiteit?
Toch werd dat gevoel dat er nog iets mist steeds sterker. Noem het toeval, maar de laatste tijd hoorde ik steeds vaker over psychedelica, zoals truffels en ayahuasca, en hoe die kunnen leiden tot een intense spirituele ervaring. Meerdere mensen vertelden me over hun eigen ervaringen en hoe die voor hen alles heeft veranderd. Jaja, denk ik dan nog…
Ik wist dat schrijver Michael Pollan, een van mijn helden die vele boeken over voedsel heeft geschreven, zich nu bezighoudt met psychedelica en de invloed op het bewustzijn bij zowel gezonde als zieke mensen. Michael is een wetenschapper, een journalist, een rationeel persoon, totaal geen zweverig type. Met hem kan ik me identificeren. Ik lees zijn boek ‘How to change your mind’ (tip). Hierin beschrijft Michael zijn eigen ervaring met onder andere truffels en doet dat op een journalistieke en kritische manier. Ik ben onder de indruk van het effect dat hij beschrijft.
Al met al was mijn interesse meer dan gewekt, maar nog altijd niet genoeg om zelf actief op zoek te gaan. Ik wacht wel tot het op mijn pad komt, nam ik me voor. En dat gebeurde onlangs. Een goede vriend die al meerdere malen truffels heeft gebruikt, gaf me het laatste zetje. Want ja, wat had ik eigenlijk te verliezen?
En dus meldde ik me aan voor een truffelceremonie. Tijdens deze bijeenkomst eet je in groepsverband psilocybine truffels waarna je een trip doormaakt die 4 tot 8 uur kan duren. De trip wordt geleid door een aantal lieve en ervaren begeleiders die zorgen voor de juiste sfeer en een veilige omgeving. Er wordt door hen muziek gedraaid die de ervaringen tijdens de trip versterkt.
In de laatste week van februari was het zover. Na een schriftelijke intake en een voorbereidingsweek met een dieet zonder koffie, alcohol en wat andere dingen, ging ik op weg naar de prachtige boerderij in het oosten van het land.
De trip: in connectie met een andere dimensie
De ceremonie begint met het uitspreken van de intentie waarmee je je trip ingaat. Ik vraag: “laat me zien wat ik niet zie” en ik geef me over aan wat komen gaat. Ik lig op mijn rug op een matras onder een deken, met één hand op mijn hart en één hand op mijn buik. Ik ben totaal naar binnen gekeerd. Lang voel ik niks, tot een warme golf me overspoelt. Ik voel afwisselend druk op verschillende delen van mijn lijf, mijn mond voelt verdoofd. Ik begin dingen te zien. Grafische patronen en vormen. Veel lijnen, zwart en wit met af en toe kleuren. Ik zie maskers en vreemde gezichten. Ik merk de kracht van de muziek die gedraaid wordt en mijn ervaring wordt intenser. De wereld verandert en ik ga langzaam weg uit de grafische wereld.
Op een gegeven moment voel ik dat mijn mondhoeken omhoog getrokken worden tot een big smile. Hé, dat doe ik niet! Waarom lach ik? Ik zie iets. Het is een vrouw, ‘mama’. Die naam heeft ze in mijn trip, waarom precies weet ik niet. Ze is groots en ze is boven me. Om me heen is water, er zijn planten en veel blauw. Ik kan niet goed duiden waar ik ben en wat ik zie. Maar het voelt allesomvattend en overweldigend. Ik ben er niet zelf, het is niet mijn lijf wat ik voel. Ik ben er simpelweg onderdeel van. Noem het energie. Tijdens mijn trip heet ze ‘mama’, het is alles.
Ik voel me alsof ik lig aan het infuus van het universum, als een avatar die ingeplugd is op een andere dimensie. Ik wil niet bewegen, want dadelijk raak ik de connectie kwijt. Op een gegeven moment wordt er niet langer muziek gedraaid, maar een soort motivational speech over de veranderende spirituele staat van de wereld en de ‘awakening’ die gaande is. Mijn anti-zweef-alarm gaat af, big time. En even denk ik; dit is belachelijk, het lijkt wel brainwashing! Ik moet glimlachen om mijn weerstand, maar besluit toch te luisteren. Het verhaal eindigt met dat liefde alles is dat er moet zijn. Dat we in vrede met elkaar zouden moeten samenleven en respect moeten hebben voor alle levende wezens en de planeet.
Ik begin hard te huilen. Dit is het! Dit is mijn levensmissie. Dit is precies wat ik wil en wat ik al zolang onder woorden probeer te brengen. Ik voel begrip, dit gevoel gaat terug naar mijn jongste ik, en ik weet nu eindelijk waar het allemaal vandaan komt. Van liefde, van verbinding, van energie, van ‘mama’, hoe zweverig dat misschien ook klinkt.
Ik huil om de pijn van het onbegrip waar ik al die jaren op ben gestuit en die ik nog steeds regelmatig ervaar. Onbegrip omdat ik vaak andere dingen wil dan anderen en simpelweg niet kan begrijpen waarom niet iedereen streeft naar het goede. De pijn blijft bij me, net als het huilen, wat ik zowat mijn hele trip doe. Vervolgens komen één voor één ervaringen uit mijn leven langs. Zonsondergangen die indruk gemaakt hebben, paarden die me in de ogen gekeken hebben. Het gevoel dat ik had tijdens meditaties. De zucht van ontspanning als ik naar buiten ga en de vroege ochtendzon op mijn huid voel. Ik snap nu dat het allemaal onderdeel is van het ‘grootse’ dat ik net heb mogen ontmoeten. De verbinding met dat grotere was er altijd al, maar ik herkende het gewoon niet.
Op zoek naar verbinding
Dan komt de realisatie dat ik onbewust dus altijd al in verbinding was, in contact was met ‘mama’, maar zonder dat ik het herkende. Het levenspad dat ik gelopen heb, de keuzes die ik heb gemaakt: het klopt en ineens huil ik van geluk. Ik voel dat ik op het juiste pad ben door mijn hart te volgen met alles dat ik doe. Tijdens mijn trip voel ik verbondenheid. Een belangrijk thema dat ook in mijn dagelijks leven centraal staat. Ik wil vanuit kwetsbaarheid en liefde relaties aangaan, samenwerken en de wereld een betere plek maken. Ik besef me dat verbinding het afgelopen jaar ook de rode draad is geweest van mijn Peasmaker-reis en dat dit is wat mijn leven verrijkt en waarde geeft.
Langzaam begin ik bij te komen. Er zijn inmiddels zo’n vijf uur voorbij. Het vele huilen heeft me uitgeput. Ik open voorzichtig mijn ogen en ik zie overal draden lopen. Zelf ben ik ook bedekt met draden. Het doet denken aan het mycelium netwerk dat paddenstoelen in de bodem creëren. De draden lopen over mijn lijf en gaan zo de grond in. Met mijn vingers maak ik contact met de vloer. Ik voel me verbonden met de aarde. Alles is één. Ik zie de draden overal, op de muren, op het plafond, ze hebben verschillende kleuren. Ik wéét dat ze er niet zijn, althans niet in de fysieke wereld waar ik zo weer naar terugkeer. Maar het beeld klopt zó met mijn gevoel van verbondenheid met de natuur, met de planten en met de mensen, dat ze er eigenlijk wel moeten zijn…
Twee uur later zijn de truffels grotendeels uitgewerkt en ik besluit naar buiten te gaan voor wat frisse lucht. Ik zie alles haarscherp en al mijn zintuigen lijken beter te werken dan ooit. Het licht fonkelt. Ik zie de wolken in een rechte lijn wegtrekken. Er komt een heldere sterrenhemel te voorschijn, mooier dan ik ooit heb gezien. De sterrenbeelden zijn haarscherp en lichten één voor één op. Ik zie de melkweg met lichtroze swirls. Dit is echt, ik zie dit echt! Deze sterrenhemel die zich voor mij ontvouwt, is de eerste connectie tussen de energie die ik tijdens mijn trip heb gevoeld en hoe ik de wereld om me heen waarneem en ervaar.
En… Wat nu?
De dagen erna weet ik niet wat me overkomt. Het voelt alsof ik continu op scherp sta. Ik krijg kippenvel op talloze momenten, ik voel euforie, er is overal liefde en ik barst van de energie. Als ik buiten ben voel ik de connectie met de natuur: de warmte van de zon, ik hoor de vogels, ik ruik de bomen. De gesprekken met mensen krijgen ineens een extra dimensie. Wow. Kan ik dit alsjeblieft voor altijd vasthouden?
Tja, en wat nu? Dit is voor mij wat je noemt een lifechanging experience geweest. Het plaatst alles in een ander perspectief. Maar hoe zorg ik dat ik die diepe connectie met die levensenergie, met ‘mama’, vasthoudt?
Ik ben inmiddels begonnen met het kijken van de online serie van een andere held van me, Oprah Winfrey: A New Earth met schrijver Eckhart Tolle (mega tip!). En ik voer gesprekken met mensen die ook aan het uitzoeken zijn wat bewustzijn voor hen en de wereld kan betekenen.
En ja, ik ben dus een dummy op het vlak van spiritualiteit. Maar dit is het begin en de zoektocht alleen al geeft me zoveel hoop en levenslust. Ik merk dat deze ervaring mijn levensmissie en werk verdiept. Ik voel duidelijk welke kant ik op moet, welke keuzes ik moet maken. Ik heb meer vertrouwen in dat wat komen gaat het juiste is. En de last van de ellende in de wereld die op mijn schouders drukt, is volledig omgezet in energie om het juist te kunnen veranderen.
Zo dat is eruit… Ik weet dat ik me met dit verhaal op glad ijs begeef. Ik ben bang dat jullie me uit zullen maken voor zwever of wappie. Denken dat ik losgezongen ben van de realiteit. Dat zou ik niet gek vinden, want dat dacht ik zelf ook vaak bij het lezen van dit soort verhalen. Maar ondanks de angst die ik voel om het met jullie te delen voel ik ook dat ik geen keus heb. Deze gebeurtenis is te groot om niet te delen. Het heeft zoveel impact gemaakt, dat het mijn leven heeft veranderd. Er is een tijd ‘voor’ en een tijd ‘na’. En ja het wordt een zoektocht, maar wel eentje die ik iedereen gun. Want misschien is er voor jou ook meer dan dat je nu kunt zien?
📷 Foto gemaakt twee dagen na mijn trip. Ik voel euforie, er is overal liefde en ik barst van de energie. De zonsondergang zag ik op Corfu en kwam terug in mijn trip.
