Het is alweer vier maanden geleden dat ik een persoonlijke update heb geschreven. Ik was naar binnen gericht en de woorden kwamen niet. De periode na mijn spirituele truffel ervaring is dan ook behoorlijk intens geweest. Niet alleen door de vele peasmakers die ik bezocht heb, maar ook door mijn persoonlijke reis. Intens mooi, vol passie en liefde en verrijkend op ieder vlak. Maar het was ook verwarrend en complex, alsof ik het leven weer opnieuw moest uitvinden.
Tien maanden ben ik inmiddels in mijn camper onderweg. Mensen vragen me hoe lang ik dit nog wil gaan volhouden. Maar het voelt voor mij niet alsof ik iets moet volhouden. Ik voel me juist meer thuis dan ooit. Helemaal nu de zomer er is en het buitenleven me toelacht. De vrijheid van het gaan met de wind, het vele buiten zijn en het opstaan met de zon en de vogels is ongelofelijk verrijkend. Ruimte hebben is lekker, luxe spullen ook. Maar inmiddels is de camper mijn thuis, meer heb ik eigenlijk niet nodig.
Mijn wekelijkse peasmaker avonturen zijn op zijn minst bijzonder te noemen. Ik ontmoet keer op keer mensen die iedere dag bezig zijn met wat wél kan. Die met hun hart en vol passie werken aan de voedselketen van de toekomst en daar anderen in mee willen nemen. Je daarmee omringen zorgt ervoor dat je anders naar de wereld gaat kijken. Het geeft mij hoop, er gebeurt al zoveel wat we niet zien. De transitie in de voedselketen waar we met z’n allen zo naar snakken, is allang gaande. We moeten er alleen onze ogen voor openen, uitvergroten wat er gebeurt en bepalen wat er nodig is om het vuurtje verder aan te wakkeren. Daar wil ik meer dan ooit aan bijdragen.
It’s all about the people
Ondanks dat ik me iedere week onderdompel in de voedselketen en ik inmiddels bizar veel kennis over ons voedselsysteem heb opgedaan, besef ik me steeds meer dat mijn reis in de kern helemaal niet over voedsel gaat. Mijn reis gaat om mensen. Echt verbinding maken met mensen die op een bepaalde manier in de wereld staan. Hen weer in contact brengen met anderen die op dezelfde missie zijn. Ik merk ook dat dit me de meeste voldoening geeft. Diepe gesprekken voeren, elkaar verder brengen. Als mens én ondernemer (mocht dat onderscheid al bestaan).
Meer en meer begin ik te zien dat daar ook misschien de kern zit voor de oplossing van de grote crisissen in onze wereld. Niet in kennis of technologie. Ja, dat is ook noodzakelijk. Maar bovenal gaat het erom dat we ons beseffen dat er geen onderscheid bestaat tussen jou en mij. Dat we allen onderdeel zijn van het grote geheel. Dat we alleen kunnen floreren als we samenwerken, met elkaar in verbinding zijn. Dat we luisteren naar ons hart en dat volgen in ons werk en in alles wat we doen. Zonder dat fundament gaat kennis, technologie of wat dan ook ons niet redden.
Ultiem gelukkig leven voor dummies
Klinkt dat ‘verbinden’ en ‘onderdeel zijn van het grotere geheel’ zweverig of spiritueel? Ja, misschien wel. Een paar maanden geleden zouden van deze tekst ook mijn nekharen overeind zijn gaan staan. Maar nu ik mijn allergie voor het zweverige steeds beter kan loslaten, denk ik dat spiritualiteit eigenlijk niets anders is dan een soort ‘ultiem gelukkig leven voor dummies’.
Ik kwam deze quote van Thich Nhat Hanh over spiritualiteit tegen:
“Spirituality is not a religion. It is a path for us to generate happiness, understanding and love, so we can live deeply each moment of our life. Have a spiritual dimension in our lives does not mean escaping life or dwelling in a place of bliss outside this world, but discovering ways to handle life’s difficulties and generate peace, joy and happiness right where we are, on this beautiful planet.”
Een betere omschrijving kan ik zelf niet bedenken. Dit is ook wat mijn zoektocht van de afgelopen maanden me gebracht heeft. Ik ben veel meer in het nu. Ik voel liefde voor de mensen om me heen, zelfs voor mensen die ik amper of niet ken. De natuur voelt alsof ik er onderdeel van ben. Haar schade toebrengen is simpelweg geen optie. Angst, schaamte, frustratie en boosheid worden steeds kleiner omdat ik hetgeen dat er simpelweg is, beter kan accepteren. En het enige wat je ervoor hoeft te doen is je openstellen, overgeven aan wat je nog niet kent, ziet of kunt bevatten. En ja, dat is meteen één van de moeilijkste stappen om te zetten.
Je overgeven kun je leren
Want jeetje, dat is me wat, overgave. De afgelopen jaren was ik bezig met knokken, met mijn ‘mannetje staan’, succes behalen en bewijzen dat ik ‘het’ waard ben. Veel van wat ik deed kwam misschien wel voort uit ego. En welke grootse doelen ik dan ook behaalde, ze gaven me nooit echt voldoening. Ik probeer nu zachter te zijn, meer te voelen en te durven vertrouwen op mijn intuïtie. Sinds ik dat vaker doe, voel me ik me een ander mens. Het leven voelt natuurlijker, het flowt en dingen vallen op hun plek. Mijn doelen zijn nu klein en staan los van presteren, geld of winnen. En eigenlijk geven ze me veel meer voldoening.
Maar ik merk ook dat ik op mijn hoede ben. Want wordt het pad waar ik nu op terecht gekomen ben ook niet weer een ego ding, iets waarmee ik mijn zijn wil identificeren? Iets wat me een crisis intrekt op het moment dat het er niet meer is, zoals Kromkommer dat met mij deed? Ik denk dat dit nu anders is, omdat mijn motivatie totaal ergens anders vandaan komt. Maar ik doe natuurlijk ook maar wat.
En dat is volgens mij ook de blijvende zoektocht waar het leven om draait. Iedere dag opnieuw leren en omarmen wat op je pad komt. En je er vol liefde aan overgeven. Vooral dat.
Geniet je van mijn verhalen en wil jij ook bijdragen aan mijn missie? Join the grouppeas hier.
