Na het gevoel van onbalans in de weken voor mijn vertrek, besefte ik – uitkijkend op de baai van San Sebastian – ineens weer waarom ik dit leven ben gaan leven: de enorme vrijheid.
Inmiddels heb ik bijna 3000 km achter de rug. Via Parijs, San Sebastian, Santander, Luanco, Madrid en Cordoba ben ik nu bijna in Sevilla aangekomen. De eerste 5 dagen reed vriendin Kim met me mee. Heel fijn en gezellig om dit nieuwe hoofdstuk niet alleen te hoeven beginnen.
Sinds gisteren ben ik alleen on the road. De eerste uitgestrekte km’s in mijn eentje bracht ik huilend door. Niet door angst of eenzaamheid, maar door het overweldigende gevoel van vrijheid dat me ineens overspoelde. Alle wegen voor me liggen open. Mijn agenda is leeg, niemand verwacht iets van me. Eigenlijk zijn mijn eigen verwachtingen van wat ik moet bereiken of doen, het enige dat me beperkt.
Letting go, dat is mijn levensmotto sinds mijn 40e. Ik word er steeds beter in en dat komt goed uit. Want de afgelopen dagen zitten vol ‘eerste keren’ en uitdagingen. Binnen een uur na vertrek een ster in mijn vooruit. In mijn bus door de bergen rijden en hectische steden doorkruisen. Op een verlaten camperplek overnachten in m’n eentje. Niet weten waar je over een week, een maand of een jaar bent.
Maar angst is er nog niet geweest. Hoe meer ik vertrouw op mijn intuïtie en gevoel, hoe meer dingen op haar plek vallen. Door daarop te vertrouwen, zullen de komende maanden zich ook uittekenen. Dit weekend hoop ik aan te komen in de Algarve bij mijn eerste peasmaker Freek Steinmann. Ik heb zin om weer met mijn poten in de klei te staan. Sinaasappels, olijven, granaatappels… new food for thought!
Heb je tips voor plekken die ik moet bezoeken in het zuiden van Portugal en Spanje? Laat van je horen!
