Als ik niet beter, sterker of succesvoller ben dan anderen, wie ziet me dan nog? Zondag was ik jarig en ik besloot mezelf het grootste cadeau mogelijk te geven: eindelijk deze gedachte los gaan laten.
Maar ja, hoe doe je dat in hemelsnaam? We zijn zo ongelofelijk streng voor onszelf. Al mijn hele leven worstel ik hiermee. Studeren? Dan wel cum laude. Sporten? Dan wil ik wel de sterkste zijn. Een bedrijf starten? Dan wel in de media komen en prijzen winnen. Want dan word ik gezien. Naar anderen kan ik met liefde en zachtheid kijken, naar mezelf toe ben ik genadeloos. Dodelijk vermoeiend en eigenlijk geeft niks dan ooit echt voldoening. Want diep van binnen geloof ik zelf nog steeds niet echt dat ik het waard ben.
Het valt ook niet mee, zeker in deze tijd. Doordat ‘alles’ van iedereen te zien is, word je er dagelijks mee geconfronteerd hoe het altijd een tikkie beter en mooier kan. Continu worden we uitgedaagd om meer uit onszelf te halen, om de beste versie van jezelf te zijn. En weet je, ik ben er klaar mee. Ik wil vooral de gelukkigste versie van mezelf zijn. Echt geloven dat ik goed genoeg ben zoals ik ben, diep van binnen voelen dat ik het waard ben om geliefd te worden.
Dus dat is mijn thema voor dit levensjaar. Ik ben aan het lezen geslagen over zelf-compassie. Ik probeer dat stemmetje in mijn hoofd aardigere dingen te laten zeggen en heb er gesprekken met anderen over. Maar mezelf de moeite waard vinden komt ook tot uiting in een ander belangrijk thema in mijn leven: mijn relatie met geld. Want als je jezelf niet goed genoeg vindt, hoe moet je anderen dan laten geloven dat jouw dienst of product waarde heeft?
Ik ben opgegroeid met het idee dat geld ingewikkeld is en dat genoeg ervan hebben vooral iets is voor andere mensen. Ik vertel mezelf dat geld niet belangrijk voor me is en dat ik simpelweg geen ‘ondernemer’ ben. Maar eigenlijk is de realiteit dat ik geld maar eng vind, het moeilijk vind om mezelf en mijn werk op waarde te schatten en vooral om anderen van die waarde te overtuigen. Want ja, wie ben ik nu helemaal?
En ook dat moet maar eens afgelopen zijn. Want ik wéét het, geld is geen doel, maar simpelweg een middel om mijn doelen te kunnen bereiken. Om te kunnen doen waar ik blij van word. En dat doe ik écht, maar ik kan er lang nog niet altijd genoeg mee verdienen. Terwijl ik oprecht geloof dat wat ik doe waarde heeft. Voor de peasmakers die ik vooruit help met mijn bezoek en voor de mensen die inspiratie halen uit mijn verhalen. Maar ook voor de grotere beweging naar een duurzamer voedselsysteem.
Dus, het is tijd voor een volgende stap en dat vind ik retespannend. Kom ie:
Vind jij ook dat mijn werk waarde heeft? Geniet je van mijn verhalen? En heb je de ruimte om mij hierin te steunen? Dan kun je vanaf nu via Petje Af mijn missie supporten met een maandelijkse bijdrage vanaf 3 euro. Mijn verhalen over peasmakers zullen voor iedereen beschikbaar blijven. Maar als je me steunt, dan krijg je als grouppea een aantal keer per maand mijn persoonlijke (reis)verhalen in dagboekvorm in je mailbox.
Ook je petje afnemen? Join de grouppeas hier. Dankjewel 🙏
En dan is het nu de kunst om mezelf ook goed genoeg te vinden als jullie niet massaal gaan meedoen…. 😅
📷 Afgelopen weekend tijdens een wandeling in Salema
