Danyadara is de eerste peasmaker die tegen me zegt: “Je bent van harte welkom, maar er wordt maar weinig voedsel verbouwd want we hebben bijna geen water”. Danyadara ligt niet ver weg in Afrika of zo, maar gewoon in Spanje.
Mijn camper staat deze week midden in Andalusië, in Villamartin om precies te zijn. Ik ben te gast bij peasmaker Vidya Jacqueline Heisel op haar Danyadara, wat blessed earth betekent. Danyadara is een permacultuur boerderij en de thuisbasis van het Suryalila Yoga Retreat Centre. 10 jaar geleden begon Vidya hier haar yogacentrum om de perfecte plek te creëren voor haar yogatrainingen. Maar de locatie van haar yogaparadijs in dit stukje Spanje zorgt ervoor dat haar missie inmiddels veel verder reikt dan dat.
Danyadara ligt middenin een lappendeken van omgeploegd kaal land, enorme oppervlakten met graan, net aangeplante intensieve olijfgaarden en met plastic bedekte gewassen. Hoe kan dit soort landbouw hier plaatsvinden, vraag ik me af? Iedere rivier die ik onderweg hier naartoe ben tegenkomen, is leeg. Ook bij Danyadara moet regelmatig een tractor met water uit een nabijgelegen dorp komen om de lege bron aan te vullen. Dit was in de zomer al vrij normaal, maar ook deze winter is dat steeds vaker bittere noodzaak.
Het is confronterend om een paar dagen rond te lopen op een plek waar water al een luxegoed is, een situatie die voor zeker 25% van de wereld al snel de realiteit gaat zijn. Het is onder andere deze wetenschap die Vidya doet besluiten om van haar landgoed een oase in de bijna-woestijn te maken. Ze vertelt me dat ze graag een stukje paradijs op aarde wil creëren. Waar je vogels hoort zingen, waar mensen echt blij zijn in een vruchtbare en groene omgeving. Om te laten zien dat het anders kan en daar mensen mee te inspireren. Dus nu wordt alles op alles gezet om de oude olijvenboomgaard van 20 hectare te behoeden van een toekomst als woestijn.
Het Danyadara team bestaat uit een gemotiveerde groep medewerkers en vrijwilligers uit heel Europa. Zij passen dagelijks een mix van permacultuur, agroforestry en syntropische landbouw principes toe, met als doel om zo snel mogelijk een biodivers en vruchtbaar landschap te creëren en zoveel mogelijk water vast te houden. Er is een kleine groentetuin die Suryalila en de medewerkers van groente voorziet en er zijn verschillende syntropische, voedselproducerende stroken aangeplant.
Met resultaat. Het perceel van Danyadara is veel en veel groener dan dat van de buren, voor wie wateraanvoer ook de dagelijkse realiteit is. En ja, wat Vidya hier doet is van een totaal andere orde dan wat haar boeren-buren doen. Maar dat maakt het in mijn ogen niet minder belangrijk. De voor dit gebied onbekende landbouwmethoden krijgen hier de tijd om zich te bewijzen. En als het hier lukt om de bodem te revitaliseren en de biodiversiteit te vergroten, dan kan het bij de buren misschien ook?
Ik zie hier veel dingen waarvan ik denk: waarom doen we dit niet overal? Neem de waterbesparende methodes. De toiletten zijn bijna allemaal composttoiletten en watervrij (nee, dat stinkt niet). Kranen en douches komen uit in zogenaamde grey water reservoirs. Het afvalwater belandt hier in kuilen met daaromheen beplanting en de bomen en struiken worden direct gevoed met het afvalwater. Hierdoor ontstaan er overal kleine oases op het terrein. Nog efficiënter zou het zijn om het afvalwater ter plekken te reinigen en opnieuw te gebruiken. Daarvoor wordt nu een plan gemaakt.
De missie van Vidya midden in deze woestijn to be is meer dan dapper te noemen. De afgelopen dagen vraag ik me regelmatig af hoe het er hier over 10 jaar uitziet. Een hoopvol scenario voor vruchtbaar land met toekomstperspectief zie ik zonder een snelle, drastisch andere aanpak eigenlijk niet voor me. Maar wat Danyadara hier doet op die kleine postzegel, geeft me in elk geval een sprankje hoop.
🌱 Geniet je van mijn verhalen en wil je mijn missie steunen? Neem dan ook je Petje Af & join the grouppeas 🌱
