Afgelopen weekend was het zover: ik ben 40 geworden. Ik had een heel verhaal geschreven over hoe mijn leven er nu uitziet en dat dit op geen enkele manier is, zoals ik dat op mijn twintigste had voorgesteld.
Dat ik op mijn twintigste dacht dat ik het op deze leeftijd ‘allemaal op orde’ zou hebben. Een vaste baan met een goed salaris, een gezin met een paar kindjes, een koophuis. En dat nu ik 40 ben, de realiteit niet anders had kunnen zijn. Dat ik in een camper rondreis, geen gezin heb en iedere week ergens anders werk zonder vast salaris.
Ik wilde vertellen dat het helemaal ok is om je leven juist te leven zoals jij dat wilt. Dat het goed is om je hart te volgen, uit te vinden wat jouw passie is. Dat juist dat zorgt voor ultiem geluk. Ook als dat betekent dat je niet de gebaande paden volgt om een ‘succesvolle carrière’ te hebben, of te voldoen aan huisje, boompje, beestje.
Waarom ik dit wilde schrijven? Omdat veel jongeren op dit moment klem zitten en het leven voor sommigen zelfs uitzichtloos is. Niet alleen omdat de problemen in de wereld te groot zijn om te bevatten. Maar ook omdat de druk om op alle vlakken te presteren of te voldoen aan het ‘ideale plaatje’, simpelweg te groot is.
Toen luisterde ik een podcast waarin ik getriggerd werd na te denken over schaamte. Wanneer schaam ik me eigenlijk? Ik kwam tot de conclusie dat de momenten waarop dit zo is, vrijwel allemaal te maken hebben met de keuzes die ik gemaakt heb om mijn leven anders te leven dan het ‘ideale plaatje’.
Ik schaam me soms als ik alleen in een koffietentje of in de bios ben, terwijl iedereen met iemand samen is. Ik schaam me af en toe als ik rondloop op een hippe plek en niet voldoe aan de laatste modetrends zoals de mensen om me heen. Ik voel schaamte als ik vertel wat ik doe met Peas of Me en mensen me vragen of het een studieproject is.
Ik ben 40 en ik voel me meer mezelf dan ik me ooit voelde. Ik ervaar vrijheid, het leven voelt zinvol en ik kan genieten van de kleine dingen om me heen. Ik heb de baan gecreëerd waarvan ik droomde, waarin ik kan excelleren, terwijl die in geen studiekeuzeboekje te vinden is. Ik heb zelf het leven kunnen creëren dat ik wil en toch schaam ik me diep van binnen dat ik niet voldoe aan ‘de standaard’. Waarom is dat gevoel van het moeten voldoen aan toch zo hardnekkig?
Dus wie ben ik om een twintigjarige te adviseren je hart te volgen en alle verwachtingen naast je neer te leggen? Om uit te zoeken welk leven jou nu echt gelukkig maakt? Terwijl ik zelf de worsteling met voldoen aan verwachtingen dagelijks voel. En toch doe ik het. Want ik denk dat als iemand mij op mijn twintigste verjaardag gestimuleerd had anders naar de mogelijkheden in het leven te kijken, dit het grootste cadeau geweest was dat ik had kunnen krijgen.
Er zijn mensen die jou willen en kunnen helpen richting te vinden als jij worstelt met jouw levenspad. En als ik die persoon voor jou kan zijn, stuur me een berichtje.
Waardeer je mijn verhalen en wil je bijdragen aan mijn missie om de impact voedselveranderaars te vergoten? Join the grouppeas hier.
